Nie ma jednoznacznego stanowiska, które z oznaczanych obecnie parametrów w przebiegu astmy najlepiej odzwierciedlają efektywność leczenia i mogą być powszechnie uznanymi kryteriami oceny tej choroby. Do tej pory najczęściej stosowano w tym celu parametry spirometryczne (FEV1, PEF), występowanie wybranych objawów choroby (nocne lub dzienne napady duszności, nocne przebudzenia) oraz przyjmowanie „na ratunek” β2-agonistów. Nie odzwierciedlają one jednak w pełni złożonych procesów patogenetycznych leżących u podłoża astmy. Artykuł niniejszy przedstawia znaczenie i wzajemne korelacje innych parametrów, szczególnie monitorujących przebieg zapalenia alergicznego: eozynofilia w plwocinie, stężenie eozynofilowego białka kationowego (ECP) w surowicy krwi i/lub w plwocinie, stężenie wydychanego tlenku azotu (eNO), nadreaktywność oskrzeli (PC20, PD20), parametry spirometryczne (FEV1, PEF), parametry jakości życia (częstość hospitalizacji, częstość i nasilenie zaostrzeń). Autorzy zwracają także uwagę na wzrastającą rolę oceny jakości życia pacjentów w monitorowaniu terapii astmy szczególnie w kontekście współpracy pacjenta i relacji pacjent – lekarz. Ocenie zostaje poddany szereg badań analizujących poszczególne parametry i zależności pomiędzy nimi. W podsumowaniu analizowany jest sposób właściwego kojarzenia parametrów z różnych grup w celu uzyskania pełnego obrazu poziomu kontroli astmy, co jest szczególnie podkreślane przez GINA 2006, i podjęcia właściwych decyzji terapeutycznych. Autorzy sugerują, że dla pełniejszej indywidualizacji leczenia konieczna jest jednoczesna ocena parametrów, co najmniej po jednym, z przedstawionych grup. Dalsze badania są konieczne dla uzyskania bardziej obiektywnych połączeń parametrów w ocenie leczenia i kontroli astmy.

astma oskrzelowa, kryteria oceny, parametry spirometryczne, jakość życia